De nobele kunst van het loslaten
Foto door Kal Visuals
Waarom verandering begint met de moed om vrij te geven wat ooit logisch was.
"Je kunt niet veranderen als je blijft doen wat je altijd hebt gedaan."
We hebben het allemaal gehoord. Het is waar. En toch is het allesbehalve gemakkelijk.
Loslaten wat we weten - wat we vertrouwen, wat veilig aanvoelt - is vaak het moeilijkste deel van verandering. Niet omdat we niet willen groeien, maar omdat de groei ons vraagt om in onzekerheid te stappen. Om achter te laten wat ons troost of identiteit gaf. Soms zelfs zonder te weten dat we het vasthielden.
Vandaag wil ik het hebben over de nobele kunst van het loslaten . Of, misschien nauwkeuriger: het bevrijden van onszelf van wat ons heeft verankerd aan een versie van de wereld die niet langer past.
En ik zal met mezelf beginnen.
Een (zeer menselijke) case hiervan
Vraag het aan mijn vrouw en ze zal je vertellen: ik ben niet goed in verandering.
Ze lacht wanneer iets in mijn perfect georganiseerde levensveranderingen - zelfs enigszins. "Jij? Mensen helpen met verandering?!" Ze maakt een grapje. En ik moet toegeven ... ze heeft een punt.
Door los te laten van wat bekend is, kan ik me volledig afwerpen. Ik kan een korte, rusteloos worden, een versie van mezelf die ik niet echt leuk vind. En toch is dit het terrein waar ik anderen doorheen leid. Dat maakt me misschien een eerdere gids.
Maart 2020, toen de Covid -pandemie tevoorschijn kwam, bracht dit allemaal op de test.
Binnen enkele dagen was het werk dat ik hield - faciliterende sessies, stimulerende groepen, het vertellen van verhalen voor echte mensen - was niet langer mogelijk. Geen kamers, geen buzz, geen lichaamstaal, geen gedeeld gelach.
Ik voelde me ongebonden. Gefrustreerd. En als ik eerlijk ben, een beetje verloren.
Toen, slechts een paar maanden later, werden de beperkingen opgeheven - en raad eens? Ik wilde niet terug. Ik was gewend gewend aan een langzamer ritme: helpen met homeschool, lunchen met mijn kinderen, de betekenis van mijn werk op een rustiger, meer reflecterende manier herontdekken. dat loslaten .
Dat is het vreemde van verandering. Je weerstaat het ... totdat je dat niet doet. En wanneer het weer verandert, verzet u zich om los te laten van wat u zojuist hebt omarmd.
Emotioneel? Rommelig. Rationeel? Perfect menselijk.
En dat is de essentie: loslaten is emotioneel werk. En het is wat ons vaak tegenhoudt van echt vooruitgaan - tenzij we leren hoe we ermee kunnen werken, in plaats van ertegen.
Vier dynamiek die het loslaten hard maken (en wat te doen)
“In het proces van loslaten verliest u veel dingen uit het verleden, maar u zult u vinden”
Loslaten gebeurt altijd binnen een context. Het is persoonlijk, maar nooit geïsoleerd. Er zijn patronen in het spel - tussen ons en de wereld, tussen wie we zijn en wie we worden.
Hier zijn vier dynamiek die ik ben gaan herkennen die de kunst van loslaten bijzonder uitdagend maken:
1. De veranderende realiteit
The Dynamic: Wat is waar en bekende veranderingen
Stel je voor: je bent een accountant of een verzekeringsagent en je ziet algoritmen en apps die je baan overnemen. De overtuiging dat klanten uw diensten altijd nodig hebben vanwege uw professionele kennis, blijkt een basis te zijn voor Quicksand. Maar wat is uw toegevoegde waarde? En hoe zorgt u ervoor dat u betekenisvol blijft voor uw klanten? Het beantwoorden van deze vragen is omgaan met de veranderende realiteit.
Succesvolle verandering daagt je uit om anders naar de wereld te kijken en om los te laten van wat momenteel je waarheid is. Soms gaat dat een lange weg. Denk bijvoorbeeld aan het Nederlandse bedrijf DSM , dat zich heeft ontwikkeld van een mijnwerker tot een producent van voedingssupplementen. De identiteit en logica van het bedrijf zijn volledig veranderd. En met succes. Maar DSM kon dit niet doen zonder de huidige situatie los te laten.
Met een veranderende realiteit is loslaten op twee manieren een uitdaging:
Om afstand te nemen van de huidige waarheid. mental legacy loslaat - de bijna genetisch vastberaden waarheden en zelfbeheersingen die je leven ordelijk maken. Soms werkt dit niet. Wanneer bijvoorbeeld de essentie van je vak zo belangrijk voor je is dat loslaten een "missie onmogelijk wordt.
Om de nieuwe waarheid te accepteren. Omdat u bijvoorbeeld in een andere toekomst gelooft dan uw collega's. Deze uitdaging leidt tot fundamentele vragen. Hoe zullen we betekenisvol voor onze klanten? Hoe definiëren we onze rol voor klanten? En de kritische vraag: hoe kijken we samen naar onze identiteit? Waar zijn we op aarde voor?
In beide situaties gaat het om identiteit : individuele identiteit en organisatie -identiteit. Meestal is identiteit geen onderwerp van gesprek, omdat we het als vanzelfsprekend beschouwen dat iedereen weet wie we zijn en waarom we bestaan. Maar het is de essentie van succesvolle verandering om deze duidelijkheid in twijfel te trekken. U zult dit in discussies herkennen. Iedereen blijft argumenteren waarom hun realiteit de waarheid is - de schijndeling met inhoudelijke argumenten, terwijl de echte kwestie fundamenteeler is: identiteit.
De kunst is om te erkennen dat een verandering in logica van invloed is op hoe wij als individuen en als een organisatie onszelf en de wereld bekijken. Als de verandering ook over identiteit gaat, neem dan een stap terug om ruimte te creëren voor dit fundamentele probleem.
2. Het onvermijdelijke wennen om te veranderen
De dynamiek: mentaal gewend raakt aan fysieke veranderingen
Eerder deelde ik een voorbeeld over de veranderingen in mijn werk vanwege de Corona -crisis. Bijvoorbeeld, de verandering van fysieke vergaderingen naar online werken. Ik herinner me levendig het moment waarop deze verandering plaatsvond: vrijdag 13 maart 2020. Maar op die specifieke vrijdag was ik niet meteen gewend aan mijn nieuwe realiteit. Ik was aan het mopperen en verzette me tegen de veranderingen. Het loslaten van mijn oude realiteit verliep niet soepel.
Loslaten is een fase van mentale aanpassing aan verandering. William Bridges heeft hier veel onderzoek naar gedaan en erover geschreven.
William Bridges onderscheidt verandering van mentaal aanpassen aan een verandering . Vergelijk dit met veranderingen in uw persoonlijke leven, zoals een kind krijgen. De fysieke verandering is de geboorte van uw kind. De mentale aanpassing went aan het ouderschap, dat maanden vóór de geboorte duurt tot een lange tijd na de geboorte. Bridges noemt dit een overgang, de mentale aanpassing aan een nieuwe realiteit.
Tijdens een overgang slingeren je emoties in alle richtingen: van gelukkig tot boos tot geïnspireerd en teleurgesteld. Tijdens een organisatorische verandering zie je dit heen en weer zwaaien van emoties geïntensiveerd. Vervolgens krijgt u een verzameling mensen die zich bezighouden met hun veranderingsproces binnen het bedrijf en elkaar beïnvloeden.
Het hoort allemaal bij het spel en het komt na een tijdje goed - als je op het normale proces durft te vertrouwen. En leer te herkennen wanneer interventie vereist is.
De kunst is om het veranderingsproces te herkennen en het gevoel dat daarbij hoort, toegeven aan wennen en vertrouwen op je innerlijke kracht dat het goed komt.
3. De keuzes uit het verleden die in de weg staan
De dynamiek: confrontatie met keuzes en beslissingen uit het verleden.
Ik werkte enkele jaren geleden aan een organisatorische verandering in een familiebedrijf. De operationele directeur had meer dan tien jaar binnen het bedrijf gewerkt en kende de organisatie in detail. Voor mij was het een nieuw bedrijf in een nieuwe industrie. Ik moest veel vragen stellen om te begrijpen waarom dingen werkten zoals ze deden.
In een van de gesprekken met de regisseur vertelde hij me dat hij jaloers was op de vragen die ik kon stellen. In zijn woorden: "Als ik de vragen stel die je stelt, kijken mensen me verrast aan. Zoals:" Je was er toen we dit bedachten, toch? "."
Het is een veel voorkomend dilemma. Als u al lang in een bedrijf hebt gewerkt, maakt u deel uit van het systeem en verantwoordelijk voor het ontwerp van het huidige systeem, zelfs als de keuzes in tegenspraak zijn met de nieuwe strategie.
Met dit dilemma onderscheiden betere leiders zich van hun leeftijdsgenoten. Grote leiders erkennen hun verantwoordelijkheid voor de gemaakte keuzes en de gevolgen daarvan. Andere leiders verdedigen de keuzes die ze maken zonder verantwoordelijkheid te tonen voor de resultaten.
Zelfreflectie is het trefwoord. De eerste groep leiders evalueert hun gedrag en neemt daarvoor verantwoordelijkheid. De tweede groep kijkt naar anderen.
De valkuil bij zelfreflectie is zelfkritiek. Zelfkritiek kan u ervan weerhouden het verleden los te laten. Het tegengif hiervoor is zelfcompassie -jezelf accepteren met je onvolkomenheden en emoties en begrip dat lijden en gebreken een onvermijdelijk onderdeel van ons wezen zijn. het verleden.
De kunst is om een evenwicht te vinden tussen verantwoordelijk en feilbaar.
4. Onze irrationaliteit
De dynamiek: de worsteling met ons irrationele en onlogische zelf
Iets meer dan 15 jaar geleden had ik als jonge programmamanager de kans om een reorganisatie te leiden. Als onderdeel van de reorganisatie werd een groot aantal collega's sterk aangemoedigd om andere belangen na te streven. Sommige collega's hadden al meer dan 40 jaar voor het bedrijf gewerkt en hadden nooit ergens anders gewerkt.
Emoties liepen hoog en de reorganisatie veroorzaakte onrust. Deze collega's hadden het moeilijk om het bedrijf te verlaten.
Een paar jaar later sprak ik met voormalige collega's die waren vertrokken. Unaniem waren ze gelukkiger in hun nieuwe banen, en in hun eigen woorden hadden ze de stap eerder moeten zetten.
Is dit vreemd?
Nee.
Het opgeven van een bestaande baan met goede werkomstandigheden is een grote stap, zelfs als je het niet meer leuk vindt. We houden liever vast aan een onaangename huidige zekerheid dan een stap te zetten in de richting van een potentieel aangename toekomst.
Dit voorbeeld is een van onze denkvooroordelen: de angst om te verliezen is sterker dan de vreugde van winst. Een vooringenomenheid belemmert ons om objectieve, rationele keuzes te maken. Een andere voorkeur is onze voorkeur voor de status quo in plaats van te veranderen. Je zult het nu al hebben bedacht: we lijden vaker aan vooroordelen dan we vermoeden.
Nog een? De invloed van onze sociale omgeving voorkomt dat we autonome keuzes maken. Binnen onze samenleving beschouwen we bijvoorbeeld posities binnen het werk als een essentieel onderdeel van identiteit en maken het moeilijk om een rol, functie of positie los te laten. Hoe definieer je jezelf tenslotte als je een aantrekkelijk deel van je werk hebt verloren?
Welke vooringenomenheid ook van toepassing is, we nemen geen rationele, goed geïnformeerde, overwogen en logische beslissingen vanwege onze vooroordelen. En maak het proces van loslaten moeilijker.
De kunst is om te ontdekken welke bias het proces van loslaten in de weg staat. En om individuele counseling op tijd te bieden wanneer er reden is om dit te doen.
Van weten tot begrip
Loslaten is een echte kunst. Het is een essentieel onderdeel van elke succesvolle verandering. Als je de kunst van het loslaten begrijpt, zul je veel effectiever omgaan met de onzichtbare en tastbare strijd om afscheid te nemen van het bekende en vertrouwde.
Wil je meer weten over de kunst van het loslaten en hoe de vier barrières om te veranderen te overwinnen? Abonneer u op onze nieuwsbrief of neem rechtstreeks contact met ons op